تاریخچه قصر توپکاپی

قصر توپکاپی در استانبول، نگین درخشان تمدن عثمانی، بیش از چهار قرن مرکز فرمانروایی و اقامت سلاطین قدرتمند این امپراتوری بود. این مجموعه عظیم، گواهی زنده بر شکوه و پیچیدگی دوران عثمانی است که از لحظه بنیان گذاری آن به دست سلطان محمد فاتح در قرن پانزدهم میلادی آغاز شد و تا تبدیل شدنش به موزه ای جهانی در دوران معاصر ادامه یافت.

این قصر تاریخی که مشرف به تنگه بسفر، دریای مرمره و شاخ طلایی است، نه تنها نمادی از قدرت سیاسی بود، بلکه قلب تپنده ای از فرهنگ، هنر، و زندگی درباری محسوب می شد. هر گوشه از توپکاپی، داستانی از وقایع سرنوشت ساز، تحولات معماری، و زندگی سلاطین و درباریان را در خود نهفته دارد. از حیاط های وسیع و عمومی تا حرمسرای مرموز و گنجینه های بی نظیر، این قصر پیچیدگی های یک تمدن باشکوه را به نمایش می گذارد و امروزه به عنوان یکی از مهم ترین جاذبه های گردشگری و میراث جهانی یونسکو، بازدیدکنندگان را به سفری عمیق در دل تاریخ فرا می خواند.

تولد یک امپراتوری و بنیان گذاری قصر (۱۴۵۳-۱۴۷۸ میلادی)

فتح قسطنطنیه در سال ۱۴۵۳ میلادی توسط سلطان محمد دوم، فاتح کبیر، نقطه عطفی در تاریخ جهان و آغازگر عصری نوین برای امپراتوری عثمانی بود. پس از این پیروزی سترگ، نیاز به یک مرکز اداری و اقامتی جدید که شایسته عظمت امپراتوری در حال گسترش باشد، بیش از پیش احساس می شد. شهر تاریخی بیزانتیوم، که اکنون استانبول نام گرفته بود، با موقعیت استراتژیک بی نظیر خود بر سر دو قاره و مشرف بر مسیرهای دریایی حیاتی، انتخابی طبیعی برای پایتخت جدید به شمار می رفت.

انتخاب مکان استراتژیک: شبه جزیره سارای برنو

سلطان محمد فاتح، با بینشی عمیق، شبه جزیره سارای برنو (Sarayıburnu) را برای ساخت قصر جدید خود برگزید. این دماغه مرتفع، جایی که تنگه بسفر با دریای مرمره تلاقی می کند و چشم اندازی بی بدیل به شاخ طلایی دارد، از دیرباز مکانی با اهمیت استراتژیک و تاریخی بوده است. در دوران یونان و بیزانس، آکروپلیس شهر باستانی بیزانتیوم (استانبول کنونی) در همین نقطه قرار داشت که نشان از اهمیت نظامی و دفاعی آن بود. این موقعیت، امکان کنترل مسیرهای دریایی و دسترسی آسان به بخش های مختلف شهر را فراهم می ساخت و در عین حال، نمادی از قدرت و نفوذ امپراتوری تازه تأسیس عثمانی به شمار می رفت.

دستور ساخت و آغاز کار (۱۴۵۹ میلادی)

دستور ساخت قصر توپکاپی، که ابتدا با نام سرای جدید عامره (Sarayı Cedid-i Amire) به معنای «کاخ جدید امپراتوری» شناخته می شد، در سال ۱۴۵۹ میلادی توسط شخص سلطان محمد فاتح صادر شد. ساخت و ساز این مجموعه عظیم تقریباً دو دهه به طول انجامید و بخش های اصلی آن بین سال های ۱۴۶۵ تا ۱۴۷۸ میلادی به بهره برداری رسید. این قصر نه تنها محل اقامت سلطان و خانواده اش بود، بلکه به عنوان مرکز اصلی دولت و اداره امپراتوری عثمانی، محلی برای تصمیم گیری های کلان و برگزاری مراسمات رسمی عمل می کرد.

نامگذاری اولیه و تحولات آن

همانطور که ذکر شد، نام اولیه این قصر سرای جدید عامره بود. تغییر نام به توپکاپی که در زبان ترکی به معنای «دروازه توپ» یا «دروازه توپخانه» است، در قرن هجدهم میلادی اتفاق افتاد. این تغییر نام پس از ویرانی کاخ ساحلی کوچکتری به نام توپکاپی سارای در نزدیکی دریا، به دلیل آتش سوزی، رخ داد. دروازه این کاخ ساحلی به خاطر وجود توپ های جنگی در کنار آن شهرت داشت. با ویرانی آن، نام توپکاپی به تدریج به قصر بزرگ امپراتوری اطلاق شد و تا امروز باقی مانده است، که خود داستان گوی تاریخ پر فراز و نشیب این بنا است.

دوران اوج و مرکزیت قدرت (قرن ۱۵ تا ۱۹ میلادی)

قصر توپکاپی برای مدت چهار قرن، از اواخر قرن پانزدهم تا اواسط قرن نوزدهم میلادی، به عنوان مرکز اداری، سیاسی و اقامتی سلاطین عثمانی عمل کرد. در این دوره طولانی، این قصر شاهد رشد، اوج و آغاز افول یکی از قدرتمندترین امپراتوری های تاریخ بود و به معنای واقعی کلمه، قلب تپنده حکومتی گسترده از سه قاره محسوب می شد.

پایتخت ۴۰۰ ساله عثمانی

توپکاپی تنها یک کاخ نبود؛ بلکه یک شهر کوچک در دل پایتخت بود که جمعیت عظیمی از درباریان، کارمندان، سربازان، خدمتکاران، و خانواده سلطنتی را در خود جای می داد. تخمین زده می شود که در دوران اوج، بین ۱۰۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر به طور مداوم در این قصر زندگی و کار می کردند. این تراکم جمعیتی و تنوع کاربری، توپکاپی را به یک مرکز فعال و پویا تبدیل کرده بود که تمامی امور مربوط به اداره امپراتوری، از صدور فرامین گرفته تا آموزش شاهزادگان و برگزاری جشن های باشکوه، در آن انجام می شد.

تکامل معماری و تحولات ساختاری

معماری قصر توپکاپی برخلاف بسیاری از کاخ های اروپایی که بر اساس یک طرح واحد ساخته می شدند، به صورت ارگانیک و در طول قرون متمادی رشد و تکامل یافت. این توسعه مستمر، ناشی از نیازهای رو به افزایش امپراتوری، تغییر سلیقه سلاطین، و همچنین بلایای طبیعی نظیر زلزله ها و آتش سوزی ها بود. هر سلطان جدیدی بخش هایی را اضافه یا بازسازی می کرد که این امر منجر به ایجاد ترکیبی منحصر به فرد از سبک های معماری اسلامی، عثمانی کلاسیک، و حتی تأثیرات باروک و روکوکو در دوره های بعدی شد.

قصر توپکاپی نمونه ای درخشان از تکامل معماری عثمانی است؛ بنایی که هر نسل از سلاطین، لایه ای از تاریخ و هنر خویش را بر پیکره آن افزوده اند، و آن را به گنجینه ای از سبک ها و دوره ها تبدیل کرده اند.

معماران برجسته عثمانی، از جمله معمار سنان کبیر، نقش بسزایی در توسعه و بازسازی های این قصر ایفا کردند و آثار آن ها در بسیاری از بخش های مهم توپکاپی به چشم می خورد.

سلاطین برجسته و نقش آنها در تاریخ قصر

بسیاری از سلاطین نامدار عثمانی در قصر توپکاپی اقامت داشتند و تصمیمات سرنوشت سازی را در آن اتخاذ کردند. از جمله مهم ترین آن ها می توان به سلطان سلیمان قانونی اشاره کرد که دوران حکومتش، اوج قدرت و شکوه امپراتوری عثمانی محسوب می شود. در زمان او، قصر توپکاپی به اوج رونق و عظمت خود رسید و بسیاری از ساختارها و تزئینات کنونی آن در همین دوره شکل گرفت. سایر سلاطین نیز، هر یک با افزودن بناها، مرمت ها و تغییرات، ردپای تاریخی خود را در این قصر بر جای گذاشتند.

وقایع تاریخی مهم در قصر توپکاپی

قصر توپکاپی شاهد وقایع بی شماری بوده که تاریخ عثمانی را رقم زده اند:

• مراسمات تاج گذاری و اعیاد: تاج گذاری سلاطین جدید، جشن های اعیاد مذهبی و ملی، و پذیرایی های رسمی از سفرای خارجی با شکوه و آداب خاصی در این قصر برگزار می شد.
• مذاکرات سیاسی و امضای معاهدات: بسیاری از معاهدات مهم بین المللی و تصمیمات کلان سیاسی که سرنوشت امپراتوری را تحت تأثیر قرار می داد، در تالارهای این قصر به امضا می رسید.
• وقایع دراماتیک درباری: از توطئه ها و دسیسه های حرمسرایی گرفته تا عزل و نصب وزرا و حتی قتل های سیاسی، توپکاپی صحنه بسیاری از دراماتیک ترین لحظات تاریخ عثمانی بوده است. این وقایع نشان دهنده پیچیدگی و رقابت های قدرت در درون دستگاه حکومتی بودند.

تشریح تاریخی بخش های قصر

قصر توپکاپی، با ساختار حیاط به حیاط خود، نمونه ای منحصر به فرد از معماری کاخ سازی عثمانی است که هر حیاط کاربری و اهمیت خاص خود را داشته است. این بخش به تشریح تاریخی هر یک از این حیاط ها و اجزای کلیدی آن ها می پردازد.

حیاط اول (حیاط جانیچارها/حیاط عمومی)

حیاط اول، که با نام حیاط جانیچارها یا حیاط عمومی نیز شناخته می شود، وسیع ترین و بیرونی ترین بخش قصر توپکاپی است. این حیاط به عنوان فضای عمومی و ورودی اصلی عمل می کرد و در آن زمان، افراد غیرمسلح نیز اجازه ورود به آن را داشتند. دروازه اصلی که به این حیاط باز می شود، با نام «دروازه همایون» (باب همایون) شناخته می شود که نمادی از عظمت و قدرت امپراتوری بود. در این حیاط، گردهمایی های نظامی، رژه ها و مراسمات عمومی برگزار می شد.

در حیاط اول، بقایای تاریخی متعددی از دوره های پیشین، از جمله کلیسای ایا ایرنه، که یکی از قدیمی ترین کلیساهای بیزانسی باقی مانده در استانبول است، و ضرابخانه سابق امپراتوری عثمانی، قابل مشاهده است. همچنین، حکایات بسیاری پیرامون «چشمه جلاد» در این حیاط وجود دارد که گفته می شود جلادان پس از اجرای احکام، شمشیرهای خود را در آن می شستند، که نشان از جنبه های تاریک تر زندگی درباری در آن زمان دارد. «دروازه سلام» نیز که یادآور قلعه های قرون وسطایی با برج و باروهای نوک تیز است، در این حیاط قرار دارد و گذرگاه به حیاط دوم محسوب می شود.

حیاط دوم (میدان دیوان/تالار شورای امپراتوری)

حیاط دوم که با نام «میدان دیوان» یا «تالار شورای امپراتوری» نیز شناخته می شود، قلب اداری و سیاسی امپراتوری عثمانی بود. این حیاط از طریق دروازه سلام (باب السلام) به حیاط اول متصل می شود. ورود به این حیاط نسبت به حیاط اول محدودتر بود و تنها وزرا، اعضای شورا، و بازدیدکنندگان رسمی اجازه ورود به آن را داشتند. شخص سلطان و خادمان سلطنتی تنها کسانی بودند که از طریق این دروازه با اسب وارد می شدند.

مهم ترین بخش این حیاط، ساختمان «دیوان همایونی» (شورای امپراتوری) بود که در آن وزرا و مشاوران سلطان به طور منظم تشکیل جلسه می دادند و امور حکومتی را اداره می کردند. در مجاورت دیوان، «آشپزخانه های سلطنتی» قرار داشتند که با مقیاس عظیم خود، یکی از چشمگیرترین بخش های قصر بودند. این آشپزخانه ها که توسط معمار سنان بازسازی و توسعه یافتند، روزانه برای هزاران نفر از ساکنان قصر غذا تهیه می کردند و مجموعه ای بی نظیر از ظروف چینی اهدایی از سراسر جهان، به ویژه چین و ژاپن، را در خود جای داده اند. علاوه بر این، اصطبل ها، سربازخانه ها، و یک بیمارستان نیز در این حیاط قرار داشتند که تصویری جامع از زندگی و کار در قصر را ارائه می دهند.

حرمسرای همایونی

حرمسرای همایونی، یکی از مرموزترین و پیچیده ترین بخش های قصر توپکاپی، محل زندگی خصوصی سلطان، مادر سلطان (والده سلطان)، همسران، کنیزان، شاهزادگان و خواجه های دربار بود. این بخش، با بیش از ۴۰۰ اتاق، حیاط و راهرو، به مرور زمان گسترش یافت و به دلیل تفکیک جنسیتی و حفظ حریم خصوصی، از دسترسی عموم به شدت محدود بود. ورودی اصلی حرمسرا از حیاط دوم بود و این بخش دارای ساختاری پیچیده و سلسله مراتبی دقیق درونی بود که هر گروه از ساکنان دارای فضای شخصی خود در اطراف یک حیاط مشخص بودند.

نقش زنان قدرتمند مانند والده سلطان و خاصگی سلطان (همسر مورد علاقه سلطان) در سیاست و زندگی درباری، به ویژه در دوران «سلطنت زنان» در قرون شانزدهم و هفدهم، از اهمیت بالایی برخوردار بود. معماری و تزئینات داخلی حرمسرا، از جمله کاشی کاری های نفیس، گچ بری ها، و نقاشی های دیواری، بازتاب دهنده سبک های مختلف هنری عثمانی و حتی تأثیرات اروپایی است. «راهرو طلایی»، گذرگاهی باریک که سلطان از آن برای رفت و آمد به حرمسرا استفاده می کرد، با وجود نامش، دیوارهای ساده و سفیدی دارد و تنها به دلیل اهمیت عبور سلطان از آن، به این نام شهرت یافته است.

حیاط سوم (اندرونی/محل اقامت خصوصی سلطان)

حیاط سوم، یا «اندرون»، بخش خصوصی و امنیتی قصر بود که فقط سلطان، خانواده نزدیک او، و خادمین مورد اعتماد حق ورود به آن را داشتند. این حیاط، با «دروازه سعادت» به حیاط دوم متصل می شد و محل برگزاری بسیاری از مراسمات مهم درباری، از جمله اعیاد و جشن های بزرگ، بود که سلطان بر تخت خود، در مقابل این دروازه، پذیرای دربار بود. همچنین، جنازه سلاطین عثمانی پیش از تدفین، برای ادای احترام در مقابل این دروازه قرار می گرفت.

در این حیاط، چندین ساختمان مهم قرار داشت:

• تالار خصوصی سلطان (Has Oda): محل اقامت و کار شخصی سلطان.
• کتابخانه اندرون (سلطان احمد سوم): یک کتابخانه باشکوه با مجموعه ای از ۱۸ هزار کتاب خطی، نسخ فارسی و عربی، و آثار هنری گران بها که نشان از علاقه سلاطین به علم و هنر داشت. این کتابخانه در قرن هجدهم توسط سلطان احمد سوم ساخته شد و دارای طراحی خاص برای تهویه هوا بود.
• تالار یادگارهای مقدس: یکی از مهم ترین و معنوی ترین بخش های قصر که مجموعه ای بی نظیر از اشیاء منسوب به پیامبر اسلام (ص) و دیگر پیامبران و صحابه را در خود جای داده است. از جمله این آثار می توان به عمامه، ریش، شمشیر، دندان و اثر انگشت حضرت محمد (ص)، شمشیر حضرت علی (ع)، سینی حضرت ابراهیم، شمشیر حضرت داوود، ردای یوسف و عصای حضرت موسی اشاره کرد.
• گنجینه امپراتوری: این بخش، گران بهاترین مجموعه قصر را در خود نگهداری می کند و شامل جواهرات کمیاب، غنائم جنگی، هدایای سلطنتی، و آثار هنری بی نظیری است. الماس کاشیکچی با ۸۶ قیراط وزن، خنجر توپکاپی با دسته ای از طلا و جواهرات، و کمربند شاه اسماعیل صفوی، از جمله معروف ترین اشیاء این گنجینه هستند که هر کدام داستان های تاریخی مهمی را روایت می کنند.

حیاط چهارم (باغ ها و عمارت های تفریحی)

حیاط چهارم، که به عنوان باغ های سلطنتی و عمارت های تفریحی شناخته می شود، در امتداد حیاط سوم قرار گرفته و فضایی برای استراحت و تفریح سلاطین و خانواده سلطنتی فراهم می کرد. این بخش شامل چندین باغ پلکانی و عمارت های کوچک با کاربری های مختلف بود که چشم اندازهای خیره کننده ای به بسفر و دریای مرمره داشتند. عمارت هایی نظیر «عمارت بغداد»، «عمارت ایروان» و «اتاق ختنه» در این حیاط واقع شده اند.

عمارت بغداد، به یاد پیروزی سلطان مراد چهارم بر بغداد، و عمارت ایروان، به مناسبت فتح ایروان، بنا شده اند و معماری و تزئینات آن ها نمونه های برجسته ای از هنر عثمانی قرن هفدهم هستند. اتاق ختنه، محلی بود که مراسم ختنه شاهزادگان عثمانی در آن برگزار می شد. این فضاها در طول سال، به ویژه در جشن ها و مناسبت های خاص مانند ماه رمضان، میزبان دورهمی ها و تفریحات خصوصی سلطنتی بودند.

دروازه های نمادین قصر (از دیدگاه تاریخی)

دروازه های قصر توپکاپی، فراتر از صرفاً ورودی ها، دارای اهمیت نمادین و تاریخی عمیقی بودند و سلسله مراتب قدرت و دسترسی دربار را منعکس می کردند.

• دروازه پادشاهی (باب همایون): این دروازه، بزرگترین و باشکوه ترین ورودی قصر، نماد عظمت و اقتدار سلطان بود. از طریق این دروازه، تنها سلطان و افراد خاص با اجازه او می توانستند وارد شوند. این دروازه به طور مستقیم به حیاط اول و سپس به سمت ایاصوفیه منتهی می شد و آغازگر مسیر تشریفاتی به قلب امپراتوری بود.
• دروازه میانی (باب السلام): این دروازه که در حیاط اول قرار داشت و به حیاط دوم منتهی می شد، گذرگاهی برای وزیر اعظم و دیگر مقامات بلندپایه بود. این دروازه با الهام از قلعه های قرون وسطایی اروپا، با برج های نوک تیز و دیوارهای بلند تاج دار ساخته شده بود و نمایانگر قدرت اداری و نظامی دربار بود. فقط سلطان و ملکه مادر حق عبور از آن با اسب را داشتند، در حالی که دیگران باید پیاده وارد می شدند.
• دروازه سعادت (باب السعادت): این دروازه، ورودی اصلی به حیاط سوم (اندرونی)، دروازه مخصوص سلطان و خانواده اش بود. این دروازه از نظر معماری دارای طاق مرمرین زیبایی بود و اهمیت خاصی در برگزاری مراسمات رسمی داشت. سریر پادشاهی در روزهای خاص مذهبی و جشن ها در مقابل این دروازه قرار می گرفت و جنازه سلاطین عثمانی نیز جهت ادای احترام در جلوی آن قرار داده می شد. عبور از این دروازه برای چاکران دربار تنها با مجوز شخص پادشاه امکان پذیر بود.

غروب یک دوره و طلوع موزه (قرن ۱۹ میلادی به بعد)

با آغاز قرن نوزدهم و تأثیر فزاینده فرهنگ و سبک زندگی اروپایی بر امپراتوری عثمانی، سلیقه سلاطین نیز تغییر کرد. قصر توپکاپی که یادآور دوران سنتی و شرقی بود، دیگر پاسخگوی نیازها و تمایلات مدرن حاکمان نبود.

انتقال مرکز قدرت

سلطان عبدالمجید اول در اواسط قرن نوزدهم میلادی تصمیم گرفت که اقامتگاه اصلی خود را از قصر توپکاپی به کاخ های جدیدی که به سبک اروپایی و با امکانات مدرن تر ساخته می شدند، منتقل کند. برجسته ترین این کاخ ها، «کاخ دلمه باغچه» بود که در کنار تنگه بسفر و با الهام از معماری باروک و روکوکو اروپایی بنا شد. این انتقال، نه تنها یک تغییر مکانی، بلکه نمادی از تغییر رویکرد امپراتوری به سمت غرب گرایی و مدرنیزاسیون بود. با این اقدام، دوران ۴۰۰ ساله توپکاپی به عنوان مرکز بلامنازع قدرت عثمانی به پایان رسید و این قصر کم کم کاربری حکومتی خود را از دست داد.

تبدیل به موزه

پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی و تأسیس جمهوری ترکیه در اوایل قرن بیستم، قصر توپکاپی سرنوشت جدیدی یافت. در سال ۱۹۲۴، به دستور مصطفی کمال آتاتورک، بنیان گذار جمهوری ترکیه، این قصر باشکوه به یک موزه ملی تبدیل شد. این اقدام، نه تنها به منظور حفظ این میراث عظیم تاریخی صورت گرفت، بلکه با هدف نمایش غنای فرهنگی و هنری عثمانی به مردم ترکیه و جهانیان انجام شد. امروزه، قصر توپکاپی یکی از بزرگترین و مهمترین موزه های جهان است که هر ساله میلیون ها بازدیدکننده از سراسر دنیا را به خود جذب می کند. این قصر از سال ۱۹۸۵ به عنوان بخشی از «مناطق تاریخی استانبول» در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است و نقش بی بدیلی در حفظ و نمایش تاریخ و فرهنگ غنی عثمانی ایفا می کند.

نتیجه گیری

تاریخچه قصر توپکاپی، روایتی شگفت انگیز از فراز و نشیب های امپراتوری عثمانی است؛ از بنیان گذاری آن به عنوان نماد قدرت مطلق توسط سلطان محمد فاتح تا تبدیل شدنش به گنجینه ای فرهنگی و تاریخی برای جهانیان. این قصر، با حیاط های پر رمز و راز، حرمسرای پرده پوش، و گنجینه های بی نظیرش، نه تنها یک بنای معماری، بلکه یک سند زنده از زندگی، سیاست، و فرهنگ سلاطین و مردم این امپراتوری بزرگ است.

قصر توپکاپی پلی است میان گذشته و حال، که هر گوشه اش داستانی از تصمیمات سرنوشت ساز، رقابت های درباری، و زندگی روزمره هزاران نفر را روایت می کند. بازدید از این قصر، فرصتی بی نظیر برای درک عمیق تر تمدن عثمانی و لمس میراثی است که قرن ها بر تاریخ منطقه و جهان تأثیر گذاشته است. توپکاپی، بیش از یک موزه، یادبودی است از شکوهی که بود و داستانی است که همچنان الهام بخش نسل ها خواهد بود.

سوالات متداول

قصر توپکاپی در کدام شهر قرار دارد و بانی آن که بود؟

قصر توپکاپی در شهر استانبول ترکیه قرار دارد و بانی اصلی آن سلطان محمد دوم، معروف به محمد فاتح، بود که پس از فتح قسطنطنیه دستور ساخت آن را صادر کرد.

ساخت قصر توپکاپی چند سال طول کشید؟

ساخت بخش های اولیه قصر توپکاپی حدود ۱۹ سال، بین سال های ۱۴۵۹ تا ۱۴۷۸ میلادی، به طول انجامید. البته توسعه و افزودن بخش های جدید به آن در طول قرون متمادی ادامه یافت.

چرا قصر توپکاپی به موزه تبدیل شد؟

قصر توپکاپی در قرن نوزدهم توسط سلاطین عثمانی متروک شد، زیرا آن ها به دنبال اقامتگاه های مدرن تر اروپایی مانند کاخ دلمه باغچه بودند. پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی و تأسیس جمهوری ترکیه در سال ۱۹۲۳، مصطفی کمال آتاتورک در سال ۱۹۲۴ این قصر را به موزه تبدیل کرد تا میراث فرهنگی و تاریخی آن برای عموم مردم حفظ و به نمایش گذاشته شود.

نام توپکاپی به چه معناست؟

نام توپکاپی در زبان ترکی به معنای «دروازه توپ» یا «دروازه توپخانه» است. این نام از یک کاخ ساحلی کوچک تر با دروازه ای مزین به توپ های جنگی گرفته شده که پس از ویرانی آن در قرن هجدهم، نامش به قصر بزرگ امپراتوری اطلاق شد.

چه سلاطینی در قصر توپکاپی زندگی می کردند؟

بسیاری از سلاطین امپراتوری عثمانی، از جمله سلطان محمد فاتح، سلطان سلیمان قانونی، و سلطان مراد سوم، در قصر توپکاپی زندگی کرده و از آنجا بر امپراتوری خود فرمانروایی می کردند. این قصر برای حدود ۴۰۰ سال، اقامتگاه اصلی و مرکز حکومتی سلاطین عثمانی بود.

آیا بخش حرمسرای قصر توپکاپی قابل بازدید است؟

بله، بخش هایی از حرمسرای قصر توپکاپی امروزه برای بازدید عموم بازگشایی شده است. این بخش شامل اتاق ها، حیاط ها و راهروهایی است که زندگی خصوصی سلاطین و خانواده شان را به نمایش می گذارد.

چه آثار مهمی از پیامبران در موزه توپکاپی نگهداری می شود؟

تالار یادگارهای مقدس در موزه توپکاپی، مجموعه ای بی نظیر از اشیاء منسوب به پیامبر اسلام (ص) و دیگر پیامبران را در خود جای داده است. از جمله این آثار می توان به عمامه، ریش، شمشیر، دندان و اثر انگشت حضرت محمد (ص)، شمشیر حضرت علی (ع)، سینی حضرت ابراهیم، شمشیر حضرت داوود، ردای یوسف و عصای حضرت موسی اشاره کرد.