نوروز در یونسکو: داستان ثبت میراث فرهنگی ناملموس

نوروز، جشن باستانی آغاز بهار و نمادی از تجدید حیات و همبستگی فرهنگی، به دلیل ریشه های عمیق تاریخی و گستردگی جغرافیایی اش، دو بار در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو به ثبت جهانی رسیده است. این اقدام نشان دهنده ارزش والا و جهانی این آیین کهن است.

نوروز، کهن ترین جشن بشری در فلات ایران و مناطق همجوار، فراتر از یک مناسبت تقویمی، آیینی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان به هم پیوند می دهد. این جشن نه تنها آغاز بهار و تجدید حیات طبیعت را نوید می دهد، بلکه نمادی از صلح، آشتی، پاکیزگی و همبستگی است. در میان سنت های دیرینه بشری که نسل به نسل منتقل شده اند، نوروز جایگاه ویژه ای دارد؛ جایگاهی که نه تنها در دل مردم مناطق گوناگون ریشه دوانده، بلکه مورد توجه سازمان های بین المللی نیز قرار گرفته است. سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) با درک اهمیت این میراث مشترک، نقش محوری در شناسایی و حفاظت از آن ایفا کرده است. در ادامه این مقاله، به بررسی جامع نوروز، مفهوم میراث فرهنگی ناملموس یونسکو، تاریخچه و مراحل ثبت جهانی نوروز، اهمیت این دستاورد و چشم اندازهای آینده آن خواهیم پرداخت.

نوروز چیست؟

نوروز، واژه ای فارسی به معنای روز نو، جشن آغاز سال نو و یکی از قدیمی ترین و فراگیرترین آیین های باستانی جهان است که در لحظه اعتدال بهاری (لحظه تحویل سال)، یعنی زمانی که خورشید به نقطه اعتدال بهاری می رسد و طول روز و شب برابر می شود، برگزار می گردد. این جشن باستانی، ریشه های عمیقی در فرهنگ و تمدن فلات ایران و آسیای مرکزی دارد و قدمت آن به بیش از سه هزار سال پیش بازمی گردد.

ریشه های باستانی و تاریخی نوروز

خاستگاه نوروز به دوران اساطیری ایران باستان و آیین های کهن مزداپرستی (زرتشتی) بازمی گردد. بر اساس شاهنامه فردوسی، جمشید، پادشاه اسطوره ای ایران، بنیان گذار این جشن بوده است. نوروز همواره با مفاهیم کشاورزی، تولد دوباره طبیعت و آغاز چرخه ای نو در زندگی انسان و جهان پیوند خورده است. این جشن، در طول تاریخ، از سلسله های هخامنشی و ساسانی گرفته تا دوران اسلامی، همواره گرامی داشته شده و با وجود تغییرات سیاسی و فرهنگی، به حیات خود ادامه داده است. تطابق آن با تقویم شمسی و مفاهیم کیهانی، به پایداری و جاودانگی آن کمک شایانی کرده است.

فلسفه و مفاهیم اصلی نوروز

نوروز فراتر از یک جشن صرفاً تقویمی است و دارای فلسفه و مفاهیم عمیقی است که آن را به یک آیین زنده و پویا تبدیل کرده است. این جشن نمادی از موارد زیر است:

• تجدید حیات و تولد دوباره: همزمان با بیدار شدن طبیعت از خواب زمستانی، نوروز نماد تجدید حیات، سرزندگی و آغاز فصل رویش است.
• پاکیزگی و نو شدن: مفهوم خانه تکانی، نه تنها به معنای پاکیزگی فیزیکی، بلکه به معنای پاکیزگی روح و روان و آمادگی برای شروعی تازه است.
• صلح و آشتی: دید و بازدیدها و صله رحم در نوروز، بر اهمیت روابط انسانی، رفع کدورت ها و تقویت پیوندهای خانوادگی و اجتماعی تأکید دارد.
• همبستگی و انسجام: نوروز، جشنی مشترک است که مردم با فرهنگ ها، مذاهب و زبان های مختلف را در کنار هم قرار می دهد و حس یگانگی و همبستگی را تقویت می کند.
• احترام به طبیعت: آیین هایی مانند سیزده بدر، نشان دهنده احترام به طبیعت و حفظ محیط زیست است.

آیین ها و رسوم اصلی نوروز

نوروز با مجموعه ای از آیین ها و رسوم خاص برگزار می شود که در طول هزاران سال شکل گرفته و به تکامل رسیده اند. اگرچه جزئیات این رسوم ممکن است در مناطق مختلف تفاوت هایی داشته باشد، اما هسته اصلی آن ها حفظ شده است:

• خانه تکانی: تمیز کردن کامل خانه و آماده سازی آن برای استقبال از سال نو.
• چهارشنبه سوری: جشن آتش افروزی در آخرین سه شنبه سال، نمادی از راندن پلیدی و استقبال از روشنایی.
• سفره هفت سین: چیدن سفره ای با هفت قلم شیء که نام آن ها با حرف س آغاز می شود (مانند سیب، سبزه، سمنو، سنجد، سکه، سیر، سرکه) که هر یک نمادی از خیر و برکت، سلامتی، برکت، و تجدید حیات هستند.
• تحویل سال: لحظه دقیق آغاز سال نو که خانواده ها در کنار هم جمع می شوند و به دعا و شادی می پردازند.
• دید و بازدید (عید دیدنی): سرزدن به خانه اقوام، دوستان و بزرگان خانواده و تبادل شادباش.
• عیدی دادن: هدیه دادن، معمولاً پول، به کوچکترها.
• سیزده بدر: گذراندن روز سیزدهم فروردین در طبیعت و پایان دادن به جشن های نوروزی.

این رسوم، نوروز را به جشنی پویا و زنده تبدیل کرده اند که نه تنها جنبه سرگرمی دارد، بلکه حامل پیام های عمیق فرهنگی و اجتماعی است.

میراث فرهنگی ناملموس یونسکو چیست؟

برای درک کامل اهمیت ثبت مراسم نوروز در میراث فرهنگی غیرمادی یونسکو، ابتدا باید با مفهوم میراث فرهنگی ناملموس و نقش یونسکو در حفاظت از آن آشنا شویم. یونسکو سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد است که در سال ۱۹۴۵ با هدف ترویج صلح و امنیت از طریق همکاری های بین المللی در زمینه های آموزش، علم و فرهنگ تأسیس شد.

معرفی یونسکو و ماموریت آن

یونسکو (UNESCO) بازوی فرهنگی سازمان ملل متحد است که مأموریت اصلی آن، ترویج صلح، کاهش فقر، توسعه پایدار و گفت وگوی بین فرهنگی از طریق آموزش، علم، فرهنگ، ارتباطات و اطلاعات است. یکی از مهم ترین حوزه های فعالیت یونسکو، حفاظت از میراث فرهنگی و طبیعی جهان است. این سازمان در ابتدا بر میراث ملموس مانند بناهای تاریخی و محوطه های باستانی تمرکز داشت، اما به تدریج متوجه شد که بخش عظیمی از فرهنگ بشری، در قالب آیین ها، دانش ها، و مهارت ها، ناملموس و در معرض خطر فراموشی است.

تعریف میراث فرهنگی ناملموس

میراث فرهنگی ناملموس یا میراث فرهنگی نامحسوس، به آن دسته از جنبه های فرهنگ گفته می شود که ملموس نیستند، اما بخش جدایی ناپذیری از هویت فرهنگی یک جامعه را تشکیل می دهند. کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس یونسکو (۲۰۰۳) این مفهوم را به صورت زیر تعریف می کند: «مجموعه اعمال، نمایش ها، بیان ها، دانش ها، مهارت ها و همچنین ابزارها، اشیاء دست ساز، مصنوعات فرهنگی و فضاهای فرهنگی مرتبط با آن ها، که جوامع، گروه ها و در برخی موارد، افراد آن ها را به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود به رسمیت می شناسند.» این میراث شامل پنج حوزه اصلی است:

1. سنت ها و بیان های شفاهی، از جمله زبان به عنوان حامل میراث فرهنگی ناملموس.
2. هنرهای نمایشی (موسیقی، رقص، تئاتر).
3. ممارست های اجتماعی، آیین ها و رویدادهای جشن.
4. دانش و ممارست های مربوط به طبیعت و جهان.
5. مهارت های مربوط به صنایع دستی سنتی.

تفاوت اساسی میراث ناملموس با میراث ملموس (مانند تخت جمشید یا اهرام مصر) در این است که میراث ناملموس، خودِ عمل یا دانش است، نه شیء فیزیکی؛ و ماهیتی پویا و زنده دارد که از طریق نسل ها منتقل و بازآفرینی می شود.

اهداف ثبت میراث ناملموس در یونسکو

هدف اصلی یونسکو از ایجاد فهرست میراث فرهنگی ناملموس، صرفاً جمع آوری اسامی نیست، بلکه دستیابی به اهداف گسترده تری است:

• حفاظت و پاسداری: جلوگیری از نابودی یا فراموشی سنت ها، آیین ها و مهارت های در معرض خطر.
• افزایش آگاهی: شناساندن این گنجینه های فرهنگی به مردم جهان و ایجاد درک متقابل بین فرهنگ ها.
• ترویج احترام: تشویق به احترام و تقدیر از تنوع فرهنگی و اهمیت میراث ناملموس.
• همکاری بین المللی: فراهم آوردن بستری برای همکاری های بین المللی در زمینه حفاظت از میراث.
• انتقال به نسل های آینده: تشویق کشورها به ایجاد سازوکارهایی برای انتقال این دانش و مهارت ها به نسل های جوان.

میراث فرهنگی ناملموس یونسکو، فراتر از یک لیست، ابزاری قدرتمند برای حفظ تنوع فرهنگی، تقویت گفت وگو بین تمدن ها و تضمین انتقال دانش و آیین های ارزشمند بشری به آیندگان است.

فرآیند ثبت و معیارهای پذیرش

فرآیند ثبت میراث فرهنگی ناملموس در یونسکو یک روند پیچیده و چند مرحله ای است که نیازمند همکاری و مستندسازی دقیق از سوی کشورهای متقاضی است. این فرآیند به طور خلاصه شامل مراحل زیر می شود:

1. آماده سازی پرونده نامزدی: یک یا چند کشور عضو یونسکو (در مورد نوروز، چندین کشور) پرونده ای جامع شامل شرح کامل عنصر فرهنگی، اهمیت آن، تدابیر حفاظتی موجود و برنامه های آینده برای پاسداری از آن، و مستندسازی کامل با مشارکت جامعه محلی تهیه می کنند.
2. بررسی اولیه: پرونده توسط دبیرخانه یونسکو و سپس یک نهاد ارزیابی متشکل از کارشناسان مستقل بررسی می شود.
3. توصیه و تصمیم گیری: نهاد ارزیابی توصیه های خود را به کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس ارائه می کند و این کمیته در نشست سالانه خود (معمولاً در ماه نوامبر یا دسامبر) درباره ثبت یا عدم ثبت تصمیم می گیرد.

برخی از معیارهای اصلی پذیرش عبارتند از: اهمیت فرهنگی عنصر، وجود خطر برای بقای آن، برنامه های مشخص برای حفاظت، مشارکت و رضایت جامعه محلی و نقش آن در تقویت گفت وگو میان فرهنگ ها.

سفر نوروز به فهرست یونسکو: تاریخچه و مراحل ثبت

سفر نوروز برای رسیدن به فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو، داستانی از همکاری های بین المللی، دیپلماسی فرهنگی و تلاش جمعی برای حفظ یک میراث مشترک است. این فرآیند در دو مرحله اصلی، ابتدا در سال ۲۰۰۹ و سپس در سال ۲۰۱۶، به ثمر نشست.

ایده ثبت جهانی نوروز

ایده ثبت جهانی نوروز در یونسکو، از سوی کشورهای حوزه تمدنی نوروز، به ویژه ایران، مطرح شد. با توجه به اهمیت تاریخی، فرهنگی و اجتماعی نوروز که فراتر از مرزهای یک کشور است، نیاز به یک تلاش مشترک برای شناسایی و پاسداری از آن احساس می شد. این ایده با هدف معرفی ابعاد جهانی نوروز، تقویت همبستگی بین کشورهای برگزارکننده و جلب حمایت های بین المللی برای حفظ این میراث زنده شکل گرفت.

گام های اولیه و مشارکت کشورها (ثبت اول ۲۰۰۹)

نخستین گام ها برای ثبت مراسم نوروز در میراث فرهنگی غیرمادی یونسکو در سال ۲۰۰۸ با ارائه پرونده ای چندملیتی به یونسکو برداشته شد. در این مرحله، هفت کشور به صورت مشترک پرونده نوروز را ارائه دادند که شامل موارد زیر بودند:

• جمهوری اسلامی ایران
• جمهوری آذربایجان
• هندوستان
• قرقیزستان
• پاکستان
• ترکیه
• ازبکستان

این هفت کشور، به عنوان اصلی ترین برگزارکنندگان و وارثان این آیین باستانی، با همکاری یکدیگر و ارائه مستندات دقیق، زمینه را برای ثبت اولیه فراهم آوردند. تلاش برای تدوین پرونده ای جامع که ابعاد مختلف نوروز را در این کشورها پوشش دهد، نشان دهنده اراده جمعی برای شناساندن ارزش های این جشن بود.

ثبت اولیه نوروز در سال ۲۰۰۹

سرانجام، در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۲۰۰۹ (۸ مهر ۱۳۸۸)، در چهارمین اجلاس کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس یونسکو که در ابوظبی، امارات متحده عربی برگزار شد، پرونده نوروز با عنوان رسمی نوروز، آیین های برگزاری جشن بهار به ثبت جهانی رسید. این اولین بار بود که نوروز به طور رسمی در فهرست میراث ناملموس بشری یونسکو به رسمیت شناخته می شد. این اقدام، یک موفقیت بزرگ برای تمام کشورهای مشارکت کننده و گامی مهم در جهت شناساندن نوروز به عنوان یک جشن جهانی و فراگیر بود.

گسترش پرونده و ثبت دوم در سال ۲۰۱۶

پس از ثبت اولیه در سال ۲۰۰۹، با توجه به گستردگی جغرافیایی و فرهنگی نوروز و علاقه مندی سایر کشورهای برگزارکننده، تصمیم گرفته شد که پرونده گسترش یابد و کشورهای بیشتری به آن بپیوندند. این گسترش به منظور نشان دادن دامنه واقعی و جهانی نوروز و تأکید بر جنبه های مشترک آن در میان ملت های مختلف بود.

در تاریخ ۱ دسامبر ۲۰۱۶ (۱۱ آذر ۱۳۹۵)، در یازدهمین اجلاس کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس در آدیس آبابا، اتیوپی، پرونده نوروز با مشارکت پنج کشور دیگر به روزرسانی و دوباره به ثبت جهانی رسید. با این گسترش، تعداد کشورهای مشترک در پرونده نوروز به دوازده کشور رسید. عنوان ثبت شده در این مرحله نیز همان نوروز، آیین های برگزاری جشن بهار باقی ماند، اما دامنه آن گسترش یافت.

کشورهای دوازده گانه مشارکت کننده در ثبت دوم نوروز در یونسکو عبارتند از:

1. افغانستان
2. جمهوری آذربایجان
3. هندوستان
4. جمهوری اسلامی ایران
5. عراق
6. قزاقستان
7. قرقیزستان
8. پاکستان
9. تاجیکستان
10. ترکمنستان
11. ترکیه
12. ازبکستان

این ثبت چندملیتی، به خوبی نشان دهنده ماهیت فرامرزی نوروز به عنوان یک میراث مشترک است که توسط ملت های مختلف پاس داشته می شود و نمادی از تنوع در عین وحدت فرهنگی در یک منطقه وسیع جغرافیایی است.

ثبت دو مرحله ای نوروز در یونسکو، نه تنها گواهی بر قدمت و غنای این آیین کهن است، بلکه نشان دهنده ظرفیت بی نظیر آن برای ایجاد همبستگی و تقویت گفت وگوی بین فرهنگی در مقیاس جهانی است.

اهمیت و دستاوردهای ثبت نوروز در یونسکو

ثبت نوروز در میراث فرهنگی غیرمادی یونسکو فراتر از یک عنوان افتخاری است؛ این دستاورد دارای ابعاد گسترده ای از اهمیت فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است که به نفع کشورهای برگزارکننده و جامعه جهانی خواهد بود.

شناسایی جهانی و ترویج فرهنگی

یکی از مهم ترین دستاوردهای ثبت نوروز در یونسکو، شناسایی و به رسمیت شناخته شدن جهانی این آیین باستانی است. این اقدام باعث افزایش آگاهی عمومی در سطح بین المللی نسبت به نوروز، فلسفه و رسوم آن می شود. در نتیجه، این جشن از یک مناسبت منطقه ای به یک رویداد جهانی تبدیل می شود که توجه علاقه مندان به فرهنگ و تاریخ را از سراسر جهان جلب می کند. ترویج فرهنگی نوروز به عنوان نمادی از صلح و همبستگی، می تواند به درک متقابل و گفت وگوی بین تمدن ها کمک شایانی کند.

حفاظت و پاسداری از میراث

ورود نوروز به فهرست یونسکو، تعهدات جدیدی را برای کشورهای مشارکت کننده در زمینه حفاظت و پاسداری از این میراث زنده ایجاد می کند. این ثبت، اهمیت حفظ اصالت آیین ها و رسوم نوروزی را برجسته می سازد و کشورها را تشویق می کند تا برنامه های ملی برای مستندسازی، آموزش و انتقال این دانش ها و مهارت ها به نسل های آینده تدوین کنند. همچنین، این به معنای حفاظت از فضاهای فرهنگی مرتبط با نوروز و اطمینان از دسترسی جوامع محلی به منابع لازم برای تداوم برگزاری این آیین ها است.

تقویت همبستگی و صلح منطقه ای

نوروز به دلیل ماهیت مشترکش بین دوازده کشور، به عنوان یک پل فرهنگی عمل می کند. ثبت مشترک نوروز در یونسکو، نمونه ای درخشان از دیپلماسی فرهنگی است که می تواند به تقویت همبستگی، درک متقابل و صلح منطقه ای کمک کند. این رویداد، فرصتی برای همکاری های بیشتر میان کشورهای حوزه نوروز در زمینه های فرهنگی، علمی و حتی اقتصادی فراهم می آورد و پیام های صلح و دوستی را فراتر از مرزها منتشر می کند.

فرصت های گردشگری فرهنگی

شناسایی جهانی نوروز توسط یونسکو، پتانسیل عظیمی را برای توسعه گردشگری فرهنگی در کشورهای برگزارکننده فراهم می آورد. علاقه مندان به فرهنگ و تاریخ از سراسر جهان می توانند برای تجربه مستقیم آیین های نوروزی، به این کشورها سفر کنند. این امر نه تنها به رشد اقتصادی مناطق کمک می کند، بلکه به معرفی غنای فرهنگی و تنوع آداب و رسوم محلی نیز می انجامد. برگزاری رویدادهای فرهنگی مرتبط با نوروز و جذب گردشگر، می تواند به توسعه پایدار محلی و حفظ هویت فرهنگی کمک کند.

مسئولیت های پس از ثبت

ثبت یک میراث در یونسکو، به معنای پایان کار نیست، بلکه آغاز یک مسئولیت بزرگ است. کشورهای مشارکت کننده متعهد می شوند که اقدامات لازم را برای حفاظت، ترویج و انتقال این میراث به نسل های آینده انجام دهند. این مسئولیت ها شامل:

• تدوین و اجرای برنامه های حفاظتی ملی.
• ترویج نوروز از طریق آموزش و اطلاع رسانی عمومی.
• تشویق به مشارکت فعال جوامع محلی در برگزاری و حفظ آیین ها.
• پشتیبانی از تحقیقات و پژوهش ها در زمینه نوروز.
• ارائه گزارش های دوره ای به یونسکو در مورد وضعیت حفاظت.

این تعهدات تضمین می کنند که نوروز نه تنها در فهرست باقی می ماند، بلکه به عنوان یک میراث زنده و پویا، همچنان شکوفا شود.

چالش ها و چشم انداز آینده

با وجود دستاوردهای چشمگیر ثبت مراسم نوروز در میراث فرهنگی غیرمادی یونسکو، این میراث کهن با چالش هایی نیز روبروست و برای تضمین بقای پویا و بالندگی آن در آینده، نیازمند برنامه ریزی و همکاری مستمر است.

چالش های پیش رو

حفاظت از میراث ناملموس که ماهیتی پویا و زنده دارد، همواره با چالش هایی همراه است. در مورد نوروز، برخی از این چالش ها عبارتند از:

• تجاری سازی و تحریف: با افزایش توجه جهانی، خطر تجاری سازی بیش از حد و خارج شدن آیین ها از بستر فرهنگی اصلی خود وجود دارد که می تواند به اصالت آن ها لطمه وارد کند.
• گسست نسلی: در جوامع مدرن و شهرنشین، ممکن است نسل های جدید کمتر با فلسفه و عمق آیین های نوروزی آشنا باشند و صرفاً به جنبه های سطحی آن توجه کنند. این امر می تواند به تدریج منجر به فراموشی برخی رسوم شود.
• تأثیر مدرنیزاسیون: تغییر سبک زندگی، کاهش ارتباط با طبیعت و فشار زندگی مدرن، ممکن است بر نحوه و کیفیت برگزاری برخی آیین ها (مانند سیزده بدر) تأثیر بگذارد.
• عدم آگاهی کافی: با وجود ثبت جهانی، هنوز بسیاری از مردم در جهان و حتی در برخی از کشورهای برگزارکننده، از عمق فلسفه و گستردگی جهانی نوروز آگاهی کافی ندارند.
• چالش های سیاسی و منطقه ای: اختلافات یا تنش های سیاسی میان کشورها ممکن است بر همکاری های فرهنگی و تلاش های مشترک برای ترویج نوروز تأثیر بگذارد.

چشم انداز آینده نوروز

با وجود چالش ها، چشم انداز آینده نوروز روشن و پر از امید است. برای حفظ و ترویج این میراث غنی در سال های آتی، اقدامات زیر می تواند مؤثر باشد:

• آموزش و آگاهی بخشی: گنجاندن مفاهیم و آیین های نوروز در برنامه های آموزشی و ترویج آن از طریق رسانه ها و فضاهای مجازی برای افزایش آگاهی عمومی، به ویژه در میان کودکان و نوجوانان.
• نوآوری در پاسداشت: یافتن راه های خلاقانه و متناسب با زندگی مدرن برای برگزاری آیین های نوروزی، به گونه ای که اصالت آن ها حفظ شود اما برای نسل های جوان جذابیت داشته باشند.
• تقویت همکاری های بین المللی: ادامه و گسترش همکاری های فرهنگی میان دوازده کشور ثبت کننده نوروز در یونسکو، از طریق برگزاری نشست ها، جشنواره ها و تبادلات فرهنگی.
• پژوهش و مستندسازی: انجام پژوهش های عمیق تر در مورد ابعاد مختلف نوروز و مستندسازی آن برای حفظ دانش های مرتبط و جلوگیری از فراموشی.
• گردشگری پایدار: توسعه زیرساخت های گردشگری فرهنگی با تأکید بر حفظ محیط زیست و احترام به فرهنگ های محلی، به گونه ای که گردشگری به ابزاری برای پایداری نوروز تبدیل شود.

با اجرای این رویکردها، نوروز می تواند به عنوان یک نماد پویا از همبستگی، صلح و تنوع فرهنگی، همچنان به حیات خود ادامه داده و الهام بخش نسل های آینده باشد.

نتیجه گیری

ثبت مراسم نوروز در میراث فرهنگی غیرمادی یونسکو، رویدادی تاریخی و بسیار مهم در راستای حفظ و معرفی یکی از کهن ترین و پربارترین جشن های بشری است. این آیین باستانی که ریشه در هزاران سال تاریخ و فرهنگ فلات ایران و آسیای مرکزی دارد، فراتر از مرزهای جغرافیایی و سیاسی، نمادی از تجدید حیات، صلح، آشتی و همبستگی است. یونسکو با شناسایی نوروز در دو مرحله در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۶، اهمیت بی بدیل این جشن را به عنوان یک میراث مشترک جهانی به رسمیت شناخته و بستر را برای پاسداری هرچه بهتر از آن فراهم آورده است.

این دستاورد، نه تنها به افزایش آگاهی جهانی نسبت به نوروز و غنای فرهنگی ملت های برگزارکننده آن کمک کرده، بلکه زمینه را برای تقویت همکاری های منطقه ای و دیپلماسی فرهنگی نیز فراهم آورده است. نوروز، با تمام آیین ها و رسوم منحصر به فرد خود، از خانه تکانی و سفره هفت سین گرفته تا دید و بازدیدها و سیزده بدر، پیام آور زندگی، امید و همزیستی مسالمت آمیز است.

در نهایت، نوروز بیش از یک جشن سال نو است؛ این آیین، نمادی زنده از ظرفیت فرهنگ برای پیوند دادن انسان ها و ترویج ارزش های جهانی است. حفظ و پاسداشت این میراث گرانبها، مسئولیتی است که بر دوش تمام کشورهای مرتبط و نیز جامعه جهانی قرار دارد تا چراغ این آیین دیرینه برای نسل های آتی نیز فروزان بماند و پیام های امیدبخش آن همچنان در جهان طنین انداز شود.