نمایندگی مجلس شغل نیست خدمتی داوطلبانه است!

این اعلام آمادگی نه تنها باید از جانب افراد توانمند در این زمینه باشد بلکه جمعی از صاحبنظران ودلسوزان هم آنرا تایید کنند.این استقبال پرشور در انتخابات 1402 آیا نشانگر میزان علاقمندی به کار برای مردم است یا خدای نکرده داوری هایی در باره نمایندگی وجود دارد که عده ای میخواهند از آن سوء استفاده کنند. باید به فرد داوطلب و حامیان آنها به دقت توجه کرد و آن را یکی از ملاک های انتخاب مردم علاوه بر سطح سواد و مهارت و توانمندیهای الزام برای قانونگذاری و نظارت قرار داد. این همان نکته ای است که علی علیه السلام در نامه به مالک اشتر میفرماید«ان عملک لیس بطعمه»این شغل تو طعمه نیست که به چنگ آوردی، بلکه زمینه ای است برای اعلام شایستگی و توانمندی و خیرخواهی.
بعضی وکالت مجلس را با شغل وکالت رسمی دادگستری اشتباه میگیرند و فکر میکنند وکالت مجلس هم شغل است.در حالیکه اینچنین نیست. خاطره ای دارم از دور دوم مجلس (سالهای63 و64) که روزی در یکی از دو روستاهای اراک که بر سر تقسیم آب با هم مشکل، و از میزان جلوگیری آب توسط روستای بالاتر شکایت داشتند مسیله را با من طرح کردند. و از من یپگیری آن را خواستار شدند. بعد در حاشیه گفتند که البته ما وکیل گرفته ایم؛گفتم چگونه؟ گفتند ما دو میلیون تومان (که در آن زمان خیلی بود و حقوق نماینده مجلس ماهی5 هزار تومان) به وکیل پرداخته ایم و قرار است که اگر درست شد دو میلیون دیگر را در آخر بپردازیم. من پیش خود گفتم وکیل داریم تا وکیل؛ وکیل اصلی آنها هستند که شغلشان وکالت است!
اگر به سوابق جمعی از نمایندگان مراجعه کنیم عده ای پس از یک دور نمایندگی دیگر داوطلب نشدندو آن را مطابق ذوق و سلیقه خود نیافتند و شاید مسیولیت را سخت دانستند و توان حمل آن را نداشتند؛عده ای حقوق مجلس را نگرفتند و از امتیازات نمایندگی بهره نبردند و به همان حقوق قبلی خود در سازمانی که بودند بسنده کردند؛ عده ای هم چون از دور آوازه نمایندگی را شنیده بودند وقتی وارد محیط شدند خود را نتوانستند با محیط هماهنگ کنند و ساکت نشستند و نه طرحی داند و نه از طرحی و لایحه ای دفاع کردند.البته آنهایی که هر بار نامزد می شوند قطعا در خود کارآیی و توانایی می بینند و یا طرحها و برنامه های نیمه کار دارند و خود را ملزم به پیگیری آنها میدانند و البته این مردم اند که باید آن را تایید کنند.
در این بین شایعه عوام مردم هم بی تاثیر نیست و مزید بر علت است که میگویند نماینده حقوق مادام العمر میگیرد.در حالیکه اینچنین نیست.نماینده در زمان نمایندگی از حقوق ومزایای نمایندگی استفاده میکند و بعد از آن همچون سایر مسیولان اجرایی به کار قبلی خود بر میگردد و البته اگر کاری قبال ً نداشته است ممکن است در زمان نمایندگی برای خود کاری دست و پا کند. یا لیاقتی از خود نشان دهد و سازمانهایی داوطلب شوند که او به عضویت بپذیرند.پس برای بعضی این همه شور برای نماینده شدن وخرج های آنچنانی کردن برای چیست؟ قطعا ً آنهایی که به هر دری می زنند تا نماینده شوند به دنبال زد و بند ها،کار چاق کنی هاو مسایلی مشابه هستند و در این زمینه مسیولانی که به آنها روی خوش نشان میدهند شریک جرم و بلکه عامل جرم اند و اگر افرادی در قوه قضاییه در این بین کوتاه بیایند از همه بدتر. آنکس که خدمتگزار وفداکار است باید مردم از وی خواهش کنند تا مسیولیتی را بپذیرد.نماینده ای نماینده است که قول ندهد بلکه برنامه خود رابرای اصلاح نابسامانی های کشور ارایه کند و از برون رفت از مشکلات وپیشرفت در حوزه های مختلف درکل کشور بگوید.ازآسیبهای اجتماعی، اقتصادی، وسیاسی حرف بزند وشناخت خود را نسبت به مسایل عرضه کند.به نظر میرسد این امر به سه عامل مهم بستگی دارد.
مردم،مجلس ومسیولان مردم علاوه بر بالابردن سطح معلومات خود بایدگروههای ارزیاب مورد اعتماد برای تعیین صلاحیت نامزدها داشته باشند.مجلس قول دهد که در مدیریت خود اعمال سلیقه نکند وافراد را متناسب با توانمندیهاشان در کمیسیونهای تخصصی قرار دهد و بر رفتار نماینگان نه تنها در امور اخلاقی بلکه در امور کاری و قانونی آنها با کمال بی نظری در اواسط و اخر کاراشراف داشته باشد و ارزیابی های خود را منتشر کند.ومسیولان هم قول دهند که تبعیضی بین نمایندگان و البته مناطق آنهاقایل نشوند،و تحت تاثیر زور افراد پرزور قرار نگیرند