دستم را حوالی خرمشهر جا گذاشتم!

«شهید ماشاءالله راحمی» باعث شد که به جبهه بروم. ایشان در زمان شاه از دانشجویان انقلابی بود. زمانی که حضرت امام به ایران آمدند، ماشاءالله در کمیته استقبال از امام بود. او از ما سنش بیشتر بود. بچه محل بودیم و زمانی که به جبهه رفت، از آنجا برای من نامه می نوشت تا برای همکلاسی هایم در مدرسه بخوانم

به گزارش گزارشگر آی تی، متن پیشرو گفت وگوی «جوان» با حاج علی سنایی از جانبازان عملیات الی بیت المقدس است که در ادامه می خوانید:  جانباز حاج علی سنایی وقتی که وارد عملیات الی بیت المقدس یا همان آزادی خرمشهر شد، نوجوانی 16 ساله بود. 17 اردیبهشت سال 61 در جریان مرحله دوم همین عملیات دست راستش به شدت آسیب دید و به پشت جبهه منتقل شد. زمانی که در بیمارستان شرکت نفت تهران خبر آزادی خرمشهر را شنید، پزشکان دست راستش را از زیر آرنج قطع کرده بودند. او با همان حال کنار پنجره اتاق محل بستری اش ایستاد و نظاره گر خوشحالی مردمی شد که در میدان فردوسی مشغول شادی بودند. خرمشهر آزاد شده بود به برکت خون هایی که در این راه به زمین ریخت. خرمشهر آزاد شده بود به بهای دست قطع شده نوجوانی که از پنجره بیمارستان شادی مردم را تماشا می کرد. خرمشهر آزاد شده بود… 

متولد چه سالی هستید آقای سنایی، از چه خطه کشورمان به جبهه های جنگ رفتید؟
من متولد سال 1345 در نوش آباد کاشان هستم. تاریخ تولدم اول فروردین است. نوش آباد قبلاً یک روستا بود که الان تبدیل به شهر شده است. سال 60 زمانی که 15 سال داشتم به جبهه رفتم. گروه اعزام کننده ما فداییان اسلام بود. آن زمان هنوز بسیج به شکل سازمان یافته اعزام نداشت؛ لذا ما از طریق گروه فداییان اسلام به جبهه آبادان رفتیم. 

این گروه به فرماندهی شهید سیدمجتبی هاشمی اولین بار از تهران به جبهه رفته بودند، چطور رزمنده فداییان اسلام شدید؟
ماجرایش برمی گردد به دوست شهیدی که واسطه این حضور شد «شهید ماشاءالله راحمی» باعث شد که من به جبهه بروم. ایشان در زمان شاه از دانشجویان انقلابی بود. در جریان مبارزات ضد رژیم طاغوت در تهران حضور داشت. زمانی که حضرت امام به ایران آمدند، ماشاءالله در کمیته استقبال از امام بود. خلاصه که از آن جوان های انقلابی تمام عیار به شمار می رفت. او از ما سنش بیشتر بود. بچه محل بودیم و زمانی که به جبهه رفت، از آنجا برای من نامه می نوشت تا برای همکلاسی هایم در مدرسه بخوانم. اوایل شروع دفاع مقدس، من در دوره راهنمایی درس می خواندم. حرف های ماشاءالله از جبهه خیلی روی ما تاثیر می گذاشت. اواخر سال 59 خبر رسید که او در جبهه آبادان به شهادت رسیده است. من تصمیم گرفتم هرطور شده به جبهه بروم و نگذارم که اسلحه ماشاءالله روی زمین بماند. شهید راحمی از طرف گروه فداییان اسلام به جبهه اعزام شده بود. شهادتش راهگشای ما به سوی جبهه ها شد. نهایتاً سال 60 از طریق گروه فداییان اسلام به جبهه رفتیم. در خط ذوالفقاریه مستقر شدیم و اتفاقاً من با همان مسلسل ژ.3 ای کار می کردم که یادگاری شهید ماشاءالله راحمی بود. 

یعنی نه فقط به شکل استعاره که در واقعیت هم نگذاشتید اسلحه او روی زمین بماند.
 بله، سعی ما همین بود. نه تنها من، بلکه خیلی از جوان ها و نوجوان هایی که آن زمان به جبهه می رفتند، برای دفاع از کشور و اعتقادات شان می رفتند و نمی گذاشتند اسلحه دوست شهیدشان به زمین بیفتد. مسلسل ژ.3 ماشاءالله راحمی هم در همان جبهه ای که حضور داشت (آبادان) باقی مانده بود و خواست خدا بود که سلاح او نصیب من شود. هر بار که چند گلوله با این اسلحه شلیک می کردم، گیر می کرد. دوباره باز و تمیزش می کردیم و باز با آن به سمت دشمن شلیک می کردم. بچه ها می گفتند اینقدر با این مسلسل شلیک نکن، بعثی ها گرایت را می گیرند. اما من می گفتم اینجا آمده ایم که با دشمن بجنگیم و راه شهدایی مثل ماشاءالله را ادامه بدهیم. جنگ همین چیزها را دارد و نباید بترسیم. 

زمان اعزام تان 15 سال داشتید، چطور خانواده راضی به رفتن تان شدند؟ 
پدرم خدابیامرز اجازه نمی داد بروم. بار اول که به همراه تعدادی از بچه های نوش آباد می خواستیم به جبهه برویم، خوب یادم است که پشت یک پیکان وانت نشسته بودیم. باید اول به کاشان و بعد قم و نهایتاً از آنجا به سمت اهواز می رفتیم. اما درست لحظه ای که وانت می خواست حرکت کند، پدرم آمد دستم را گرفت و پیاده ام کرد. سن کمی داشتم و زدم زیر گریه. خیلی اصرار کردم تا عاقبت قانع شد. یکی از دوستان پدرم به نام «حاج ماشاءالله مهمان نواز» که برادر دو شهید هم است، در جمع اعزامی ها بود. ایشان در کاشان مغازه لباس دوزی داشت و خیلی از اهالی منطقه او را می شناختند. پدرم هم به این واسطه، حاج ماشاءالله مهمان نواز را می شناخت. من را به او سپرد و گفت: «علی را اول به خدا، بعد به تو می سپارم» آقای مهمان نواز و خانواده اش در منطقه ما مورد احترام بودند. هم خود حاج ماشاءالله و هم برادرانش که دو نفرشان در دفاع مقدس به شهادت رسیدند، جزو رزمنده های باسابقه جنگ بودند. وجود او و اینکه پدرم من را به حاج ماشاءالله سپرد مزید برعلت شد تا اجازه بدهد به جبهه بروم. 
عملیات الی بیت المقدس اولین عملیاتی بود که در آن شرکت کردید؟
قبل از آن در عملیات طریق القدس که آزادسازی بستان بود، شرکت داشتم. در طریق القدس نیروی عادی بودم. اما در عملیات الی بیت المقدس بیسیمچی گروهان مان شدم. 

جزو کدام تیپ در عملیات الی بیت المقدس حاضر شدید؟
اوایل سال 61 یک گروه از کاشان به سرپرستی آقای محسن زراعتکار به خوزستان رفتیم و ما را به لشکر 7 ولیعصر (عج) فرستادند. آن زمان هنوز تیپ ها به استان ها واگذار نشده بود. سپاه صرفاً چند تیپ داشت که کمی بعد تبدیل به لشکر شدند. این تیپ ها هر کدام نیاز به نیرو داشتند، از مناطق مختلف رزمنده ها به آن ها مامور می شدند و نیروهای تیپ کامل می شد. به تیپ 7 ولیعصر (عج)، «تیپ دزفول» هم می گفتند. چون بچه های دزفول کادر فرماندهی اش را برعهده داشتند. ما در یکی از گردان های این تیپ قرار گرفتیم و فرمانده گردان مان هم یکی از بچه های دزفول بود. آقای زراعتکار جانشین گردان شد. 

در عملیات چه اتفاقی افتاد و چطور مجروح شدید؟
تا آنجا که ذهنم یاری می کند ما باید در شب مرحله دوم عملیات (شب 17 اردیبهشت) به سمت مرز می رفتیم و در آنجا با دشمن درگیر می شدیم. همان شب باران شدیدی گرفت. طوری که وقتی حرکت کردیم، با هر قدم کلی گل ولای به کف پوتین های مان می چسبید و جابه جا می شد. شب رعدوبرق به بیسیم من زد و کاملاً آن را از بین برد. به خودم آسیبی نرسید ولی بیسیم خراب شد. یک بیسیم دیگر به من دادند و راهی شدیم. در یک دشت صاف حرکت می کردیم و مانعی مقابل مان نبود. ضمناً باید سریع حرکت می کردیم تا قبل از روشنایی هوا به دژ مرزی می رسیدیم. چند کیلومتر راه با کوله و تجهیزات و منطقه رملی که باران گل ولایش کرده بود، بسیار دشوار بود. اما به هرحال آفتاب نزده به مرز رسیدیم. در مسیر تانک های دشمن را می دیدیم که بی صاحب افتاده بودند. انگار نفرات این تانک ها از ترس فرار کرده بودند. بعضی از بچه ها به داخل تانک ها می رفتند و پرتقال های درشتی می آوردند که هنوز مزه شان زیر زبانم است. موقع حرکت از این پرتقال ها می خوردیم. خلاصه به پشت دژ مرزی دشمن رفتیم و آنجا فرصتی پیدا کردیم تا پوتین ها را از پای مان دربیاوریم و با تیمم نماز صبح بخوانیم. با روشنایی هوا تانک های عراقی از راه رسیدند و درگیری شدیدی شروع شد. 

در همین روز شما مجروح شدید؟
قبلاً عرض کردم که فرمانده گردان ما یکی از بچه های دزفول بود که تا مدت ها فکر می کردم به شهادت رسیده است. اما نگو به اسارت درآمده بود و من خبر نداشتم. سال قبل که به کاشان آمد تا به بچه های قدیمی سربزند، ایشان را دیدم و متوجه شدم که هنوز در قیدحیات هستند. جانشین ایشان هم در گردان آقای زراعتکار از بچه های کاشان بود. فرمانده گردان و آقای زراعتکار در شب و روز عملیات مرتب با شهید زارع که فرمانده گروهان ما بود تماس می گرفتند. من بیسیمچی شهید زارع بودم و باید پا به پای او می رفتم. در آموزشی به ما گفته بودند هر وقت صدای سوت خمپاره شنیدید، خیز بروید. من هر بار خیز می رفتم و از شهید زارعی جدا می افتادم. ایشان می گفت: کجا ماندی؟ چرا هی خیز می روی؟ زود بیا بیسیم را کار دارم. اما من می گفتم: در آموزشی گفتند باید خیز برویم! خلاصه در همین کش وقوس ها بودیم که یکبار شهید زارع به من گفت: گوشی بیسیم را بده. تا دستم را بالا آوردم دیدیم مجروح شده ام! اصلاً متوجه نشدم چطور دستم مجروح شده است. نگاه کردم دیدم از زیر آرنج تا روی مچ به شدت آسیب دیده و خونریزی زیادی دارد. گفتم: برادر زارع، من مجروح شدم. بچه ها آمدند و کمک کردند بیسیم را از روی دوشم برداشتند. دستم دیگر به فرمان خودم نبود. همانجا دستم را بستند و مرا به نیروهای ارتش سپردند. برادران ارتشی تا آن مقطع از دفاع مقدس، همراه بچه های سپاه با هم عملیات می کردند. یعنی ارتشی ها هم در تیپ ما بودند. خلاصه بچه های ارتش، من و چند مجروح دیگر را سوار بر ماشین های غنیمتی عراقی کردند و به پشت جبهه بردند. حین راه من بر اثر شدت خونریزی بی حال شدم و از هوش رفتم. فقط یادم است که تشنه بودم و آب می خواستم. اما چون خونریزی داشتم، نمی توانستند به من آب بدهند و صرفاً با دستمال خیس، لب هایم راتر می کردند. 

به کدام شهر اعزام شدید؟
اولین بیمارستان یا درمانگاهی که مداوای اولیه شدم، یادم نیست. وقتی به تهران رسیدیم متوجه شدم من را به بیمارستان سینا برده اند. پر از مجروح بود و پرسنل بیمارستان نمی توانستند رسیدگی خوبی داشته باشند. در یک اتاق بالای هفت الی 10 نفر بستری بودند. بیماران عادی و مجروحین کنار هم بودند و اوضاع نابسامانی ایجاد شده بود. حاج ماشاءالله مهمان نواز و چند نفر دیگر از دوستان ما از نوش آباد به عیادتم آمدند و، چون وضعیت بد من در بیمارستان را دیدند، حاج ماشاءالله رفت وزارت بهداری و درخواست کرد من را از آن بیمارستان به جای دیگری منتقل کنند؛ لذا من را به بیمارستان بانک ملی بردند. آنجا یک دکتری بود به نام آقای سجادی که دستم را عمل کرد. اما در عین حال هشدار داد: اگر خوب شد که هیچ، ولی اگر نوک انگشتانت سیاه شد، ناچاریم سریع دستت را قطع کنیم؛ و عمل موفقیت آمیز نبود و دست شما قطع شد؟
بله همین طور است. بعد از عملی که روی دستم انجام شد، خیلی نگذشت که دیدیم نوک انگشت هایم سیاه شده است. دکترسجادی می گفت اگر زود قطعش نکنیم ناچاریم دستت را از بالاتر قطع کنیم و کار گره می خورد. خلاصه دستم را دوباره عمل کردند و از زیر آرنج، دست راستم قطع شد. اما بعضی وقت ها فکرش را که می کنم، اینطور به نظرم می رسد که دستم را حوالی خرمشهر جا گذاشتم. 

زمانی که خبر آزادی خرمشهر رسید هنوز در بیمارستان بودید؟
بله به تازگی دستم را قطع کرده بودند و با گذشت چند روز می توانستم از جایم بلند شوم. بعد از ظهر روز سوم خرداد که خبر رسید خرمشهر آزاد شده است، ناگهان از همه جا صدای شادی و خوشحالی مردم به گوش رسید. من خودم را به پشت پنجره رساندم و از آن بالا دیدم که چطور مردم در خیابان منتهی به میدان فردوسی (شهیدقرنی) دسته دسته به سمت میدان می آیند و شعار می دهند و از آزادی خونین شهر خوشحال هستند. از همه جا صدای تکبیر بلند بود و مردم گل و شیرینی به یکدیگر تعارف می کردند. واقعاً صحنه های زیبایی بود. خرمشهر به برکت خون شهدای بسیاری آزاد شده بود و در همین بیمارستان که ما بستری بودیم، تعداد زیادی از مجروحین عملیات حضور داشتند. زحمات همین بچه ها و همدلی ملت ایران بود که باعث شد خونین شهر بعد از ماه ها اشغال از سوی بعثی ها، در سوم خردادماه 1361 آزاد شود و قلب امام و مردم ایران شاد شود. 

بعد از مجروحیت باز هم به جبهه رفتید؟
بله بعدها دوباره به جبهه رفتم. اما به خاطر جانبازی و شرایطی که دستم داشت، بیشتر در کارهای تبلیغاتی حضور داشتم. اما سعی کردم ارتباطم با جبهه و بچه های رزمنده قطع نشود. 

پایان خبر گزارشگر آی تی

دستم را حوالی خرمشهر جا گذاشتم!